Zaterdag 3 mei 2025. Na de laatste zeiltoertocht, welke we gevaren hebben in 2014, was het vandaag gelukkig weer zover. Rond 10.00 uur was Wim Driessen al met de zeilkar aan de waterkant bij de Zijdebrug. Dus nadat de rubberboot was uitgeladen kon gestart worden met opblazen daarvan.
Ondertussen arriveerden ook de andere deelnemers aan de toertocht. Dit jaar waren dat er 9.
De bemanning van de rubberboot was er ook, nl. Sikko Drint en Walter Stam. De laatste werd gebracht door zijn vader in een antieke Bedford, geïmporteerd uit Engeland.
Walter had zijn eigen motor bij zich, maar deze moest eerst nog samen met Adrie Boele gerepareerd worden. Een van de bevestigingsbouten zat vast. Toen dit euvel verholpen was kon er met de boot gevaren worden.
Nu de steiger weer vrij was konden de 9 zeilboten te water. Ondertussen had Wim Driessen zijn camera in de handen van Sophia, de vriendin van Sikko, zodat zij tijdens de tocht de nodige foto’s kon maken en Wim zijn handen vrij had om te zeilen.
Het eerste obstakel wat we tegen kwamen, was, zoals al bekend was, De brug voor de auto over het vaarwater. Er stand gelukkig een lekker windje. Er onderdoor varen was in principe dan ook geen probleem. Hoewel je de zeilboot enkele momenten niet kon volgen, daar je langs een erg brede pilaar moest lopen. Alleen de boot van Erik Kelderhuis had wat hulp nodig van de volgboot.
Na even gewacht te hebben op Erik konden we gezamenlijk weer verder varen. De tocht ging
verder eigenlijk erg goed. De enige kleine problemen deden zich voor op de plek waar het oude riet niet weggehaald was. Je moest er schuin doorheen kijken om je boot te kunnen volgen, Dit viel niet altijd mee, maar is zonder hindernissen verlopen. Zeker door een beetje aan de oever te blijven varen. De volgboot hadden we niet nodig, dus Walter en Sikko konden lekker spelevaren.
Daar de zeilboten met verschillende snelheden voeren, werd er af en toe op elkaar gewacht door een stukje terug te varen. Zo konden we toch gezamenlijk naar het keerpunt, dat ongeveer 2 km van de Zijdebrug lag.
Hier sloeg voor mij jammer genoeg het noodlot toe. Mijn boot begon spontaan rondjes te draaien en luisterde niet meer naar het roer. Had ik dus toch de volgboot nodig. Nadat mijn boot met toch wel wat moeite, o.a door de waterplanten aan de kant en natuurlijk het riet, aan land was gebracht, moet is constateren dat de tocht voor mij ten einde was. De roerservo was verbrand, in mijn boot hing dan ook een echte brandlucht. Ook de boot van Corné van der Pol had een klein probleem met de fok, maar dat kon aan land opgelost worden waarna hij de tocht, terug naar de start, kon
voortzetten. Een paar honderd meter richting start was een plek waar alle boten eenvoudig aan land gebracht konden worden. Dus was het tijd voor een “lunchpauze”. De rugzakken gingen open voor drinken en boterhammen. Sophia had een doos bij zich met koekjes, welke gebakken waren door Sikko, en onder de vaarders gretig aftrok vonden. Ze waren dan ook echt lekker.
Na de pauze wilden we weer verder gaan. Maar ook de boot van Thomas Kelderhuis gaf problemen. Wat bleek, ook zijn roerservo stonk naar een brandlucht. Ook de boot van Erik deed het niet lekker meer. Er zat dus niets anders op dat ik met Thomas en Erik met de boot op onze arm terug moesten lopen naar de auto. Voor de laatste twee was dat niet zo’n probleem, hun zeilboten wegen bijna niets. Die van mij daarentegen is qua formaat en gewicht andere koek. De doorgebrachte uren in de sportschool waren nu dus wel een uitkomst voor mij.
Terwijl de anderen zeilend terug zijn gegaan naar de start/finish, zijn wij lopend vooruit gegaan. Dus over de terugtocht kan ik verder niet berichten.
Henk van Hattem
De weg terug
De weg terug , klinkt als het begin van een spannend avonturen roman. De zeiltoertocht bij Kinderdijk begon als een avontuur, 9 schepen voeren trots, weliswaar voor de wind de weidse Polder in. Terug zou een ander verhaal worden. Zoals Henk al schreef liep hij op de heenweg al averij op. Voor het keerpunt moest hij de “titanen” tocht al opgeven.
Nabij de eendenkooi, na ca. een uur gezeild te hebben werd besloten dat een korte lunch pauze in te lassen. Echter door het hoge riet werd besloten een klein stukje terug te zeilen naar een opening met een klein steigertje. Door de vele wortels van waterplanten en beperkte diepgang moest het merendeel van de zeilboten aan de kant geholpen worden door de Bezemboot.
Na een korte lunch pauze lunch in het gras en de zon was het weer tijd voor de terugreis.
Met wederom assistentie van de Bezemboot werden de zeilboten door de wortels geloodst en kon de echte terugreis beginnen. Gelukkig had de wind zich enigszins gedraaid. Zoals de weervoorspellers het dit keer juist hadden draaide de wind naar het Noorden.
Dit zorgde er voor dat het een bevaarbaar rak werd. In middels waren er al meer uitvaller te melden. Thomas viel uit met ook servo schade. Pa kelderhuis (Erik) gaf er ook de brui aan na technische mankementen. Ook Adrie gaf tenslotte op, zijn zeilboot vaart niet goed aan de wind en hij moest voor het donker thuis zijn.
Van de 9 waren er dus nog 5 over. Ronald, Nico Haagendijk (donateur en oud-zeillid) en ik voeren lekker halve wind terug naar het startpunt. Cor en Jurrien kwamen halverwege onderling aan elkaar vast te zitten en moesten door de Bezemwagen gered worden.
Na de visuele beperkte onderdoorgang van het Viaduct bereikte uiteindelijk 5 zeilschepen de finish.
Na een kort fotomoment werd het weer tijd om alles op te ruimen en huiswaarts te keren.
Veel dank aan de bezetting van de Bezemboot, Sikko Drint en Walter Stam voor hun inzet.
Wim Driessen
